01. Dedicated to the One I Love
02. My Girl
03. Creeque Alley
04. Sing for Your Supper
05. Twist and Shout
06. Free Advice
07. Look Through My Window
08. Boys & Girls Together
09. String Man
10. Frustration
11. Did You Ever Want to Cry
12. John’s Music Box
John Phillips - voc, gtr
Michelle Phillips - voc
Denny Doherty - voc
Mama Cass Elliot - voc
Hal Blaine - drums
Larry Knetchel - keyboards
Jim Horn - flute, sax
Joe Osborn - bass
"Doctor" Eric Hord - gtr
P.F.Sloan - gtr
Gary Coleman - perc, bells, marimba
W 1967 roku utożsamiani dotąd z popularną muzyką soliści i
zespoły uświadomili sobie, że ich nowa muzyka pozyskuje coraz szersze kręgi
podzielających ich idee odbiorców. Eksperymenty brzmieniowe szły w parze z
eksploatacją stylów nieobecnych dotąd w muzyce rozrywkowej. Na blues, jazz i
folk nakładały się tradycje orientalne i afrykańskie. To z kolei spowodowało
akceptację ambitnych i eksperymentatorskich poszukiwań przez rosnące grono
słuchaczy. Aby szerzej to zjawisko zaprezentować John Phillips, Alan Pariser,
Paul Simon i Lou Adler wymyślili festiwal, który odbył się 16-18 czerwca w
Monterey.
John Phillips był twórcą zespołu, który zresztą również wystąpił na
festiwalu.
Była to grupa wokalna The Mamas and The Papas. Jej urzekające
wokalne brzmienie oddawało charakterystyczną dla epoki kontrkultury mieszaninę
muzyki folk i pop. Wraz z Phillipsem w zespole występowali: jego żona Michelle
Phillips oraz dwoje byłych członków grupy The Mugwumps: Denny Doherty i Cass
Elliott.
Dwa wielkie przeboje nagrane przez grupę w 1966 roku już na stałe
wpisały się do kanonów muzyki popowej łączącej niezapomniane Lato Miłości ze
słoneczną Kalifornią. „California Dreamin’” oraz „Monday Monday” są numerami
wizytówkami grupy The Mamas and The Papas. Z pewnością są to utwory, które
każdy kto choć trochę słucha muzyki powinien znać.
Jednak dla mnie to nagrana w
1967 roku płyta „Deliver” jest największym osiągnięciem grupy. Album
wyprodukowany został przez Lou Adlera a nagrań dokonano w studio United Western
Records w Los Angeles.
Najpiękniejszym i zarazem najbardziej emocjonalnym otwarciem
płyty jest piosenka „Dedicated To The One I Love” zaśpiewana według własnych
sugestii przez Michelle Phillips. Jest to finezyjna wersja tematu The
Shirelles. Zmysłowy, przypominający podróż Cadillakiem po Bulwarze Zachodzącego
Słońca wstęp Michelle wsparty partią gitary akustycznej jest do dziś klasycznym
schematem wykorzystywanym w popowych nagraniach. Ta piosenka ukazuje niewinną
piękność Michelle. Tu jest wszystko bardzo odlotowo zaaranżowane, ale ten odlot
odbywa się w naszych zmysłach. Wraz z wokalistką unosimy się nad kolorowymi
barwami letniego popołudnia i powoli, leciutko jak pyłek na wietrze opadamy aby
przysiąść na brzegu wolności. Muzycznie też dzieje się dużo, podkład podany
jest bardzo przejrzyście a akcent na „My Baby” stał już się kanonem. Sukces tej
piosenki jest też wymierny, otóż na liście Bilboardu dotarła ona do drugiego
miejsca. Na płycie znajduje się dwanaście kompozycji z czego pięć jest Johna
Phillipsa a w trzech współautorką jest jego żona, Michelle. Reszta to utwory
innych wykonawców.
„Creeque Alley” jest autobiograficzną opowieścią w której
świetnie współ harmonizują ze sobą wokale.
Pojedziemy razem na wzgórza otaczające błękitne wody oceanu,
trzymając się za ręce poprowadzę cię wzdłuż tęczowych kwiatów na łące, moja
dziewczyno. „My Girl” grupy The Temptations właśnie tak urzeka na płycie. I
znowu harmonia wokalna wyprzedza i pozostawia w tyle inne grupy wokalne. Natomiast
„Sing for Your Supper” wyróżnia się potężnym głosem Mamy Cass Elliott, która
śpiewa bardzo czysto i bez zająknięcia oferuje nam pełen stół dobroci. A
swoista, oniryczna pełna fantazji wersja utworu „Twist and Shout” sprawia, że
już nie mam ochoty słuchać oryginału. Wystarczy mi spokojny śpiew i aranż
muzyków The Mamas and The Papas. Głos Mamy Cass w „Did You Ever Want to Cry” jest pełen
życia a płytę kończy króciutki instrumentalny „John’s Music Box”.
Te dwanaście piosenek starannie opracowanych pod względem
wokalnym pozostawia po sobie grupa, której należy się cześć w historii muzyki
popularnej – The Mamas and The Papas.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz