FLEETWOOD MAC - Then Play On /1969/

1. Coming Your Way (Danny Kirwan) - 3:44
2. Closing My Eyes - 4:50
3. Fighting For Madge (Mick Fleetwood) - 2:42
4. When You Say (Danny Kirwan) - 4:31
5. Showbiz Blues - 3:50
6. Underway - 3:04
7. One Sunny Day (Danny Kirwan) - 3:13
8. Although The Sun Is Shining (Danny Kirwan) - 2:25
9. Rattlesnake Shake - 3:29
10.Without You (Danny Kirwan) - 4:35
11.Searching For Madge (John Mcvie) - 6:55
12.My Dream (Danny Kirwan) - 3:31
13.Like Crying (Danny Kirwan) - 2:25
14.Before The Beginning - 3:29

- Peter Green - vocals, guitar, harmonica, violoncello (06)
- Jeremy Spencer - vocals, guitar, piano (06)
- Danny Kirwan - vocals, guitar
- John McVie - bass
- Mick Fleetwood - drums

Oryginalne brzmienie Fleetwood Mac było brzmieniem niechlujnego garażowego zespołu grającego klasycznego 12-taktowego bluesa w stylu Elmore’a Jamesa. Kiedy w 1967 roku Peter Green pojawił się na brytyjskiej scenie bluesowej dzięki oszałamiającemu występowi gitarowemu na albumie Johna Mayalla „A Hard Road”, wielu wróżyło mu pójście w ślady Erica Claptona. Tak jak i Clapton po odejściu od Mayalla, Green założył swój własny zespół wraz z basistą Johnem McVie, z którym grał podczas swojej współpracy z Mayallem, oraz perkusistą Mickiem Fleetwoodem. Decyzja Greena o nazwaniu swojej grupy imieniem sekcji rytmicznej była jedną z pierwszych oznak jego niechęci do sławy, która z czasem stała się jeszcze większym problemem. Skład ten stanowił trzon oryginalnego Fleetwood Mac i stworzył jedne z najlepszych utworów brytyjskiego boomu bluesowego późnych lat 60-tych.

Grupa wydała trzy albumy, a także różne kompilacje i kilka wysoko ocenianych singli, zanim pogarszający się stan psychiczny Greena doprowadził do jego odejścia. Ostatnia płyta Greena z zespołem, ”Then Play On” z 1969 roku, ukazuje gitarzystę i piosenkarza u szczytu jego kreatywności i jest nie tylko punktem kulminacyjnym ery zespołu prowadzonego przez Greena, ale także jednym z najlepszych albumów, jakie kiedykolwiek wydał, stojąc obok klasycznego, ale muzycznie bardzo odmiennego „Rumours”, jako jedno z najlepszych osiągnięć zespołu.

Zespół dzięki swoim dwóm pierwszym albumom stał się jednym z najgorętszych angielskich zespołów bluesowych, ale Green, lider grupy, zdał sobie sprawę, że powtarzając wzorce z lat 30-tych, będą postrzegani jako zespół retro w czasach gdy rock zmieniał się z prędkością komety lecącej w przestworzach. Ważne było by Fleetwood Mac znaleźli własną tożsamość i poszli o krok dalej niż powstających wiele zespołów blues rockowych rozprzestrzeniających się w Anglii. Nie podobało to się Jeremy’emu Spencerowi, który z chęcią kontynuowałby plany Elmore’a Jamesa aż do końca czasów. Green widząc to postanowił zatrudnić jeszcze jednego gitarzystę. Od jakiegoś czasu miał na oku młodego osiemnastoletniego muzyka Danny’ego Kirwana. Wspólnie nagrali utwór, który stał się kwintesencją nowego brzmienia Fleetwood Mac. W czasach, gdy zespoły blues rockowe, podążając śladami Cream i Jimiego Hendrixa, ścigały się, kto zagra najszybciej i najgłośniej, Fleetwood Mac obrał inny kierunek, nagrywając ujęty w ramy subtelnej melodii, łagodny numer „Albatross”. Krótko mówiąc „Albatross” jest antytezą „I’m Going Home” grupy Ten Years After.

„Then Play On” jest jednym z najważniejszych, najprostszych i najpiękniejszych albumów wszechczasów. Muzyka wypełniająca ten krążek to mieszanka country, bluesa, nawiedzającego rocka oraz kilku wspaniałych harmonii wokalnych, które docierają do samej duszy. Otwierający numer „Coming Your Way” został zdominowany przez plemienną perkusję, chociaż to wciąż blues, ale z nowym dialektem. Ponowna subtelna praca Greena i Kirwana, którą wykonali na „Albatross” tu jest bardziej widoczna ale w rockowym stylu. To wspaniałe wejście do tego wspaniałego albumu. Senna ballada „Closing My Eyes” wykonana jedynie przez gitarzystów dodatkowo wzmocniona zostaje przez Johna McVie, którego bas odbija się echem niczym katedra w Coventry. Pierwszy z jamów zawartych na płycie, „Fighting For Madge” odnajduje zespół w bardziej blues rockowym elemencie, bardziej zgodnym z tym co robiono w tamtych czasach. To cała przyjemność usłyszeć gitary Greena i Kirwana odpowiadające sobie nawzajem, tym razem z wściekłością nieobecną w dwóch poprzednich utworach, wspieranych przez nienaganny rytm Fleetwooda i McVie. Zaraz potem mamy elektro-akustyczną balladę „When You Say”, w której delikatny głos Kirwana łączy się z gitarami. Na płycie jest jeszcze parę takich perełek, które przeplatane są ostrzejszymi zamachami. Szybujący, utrzymany w psychodelicznym stylu, instrumentalny jam „Underway” hipnotyzuje nas dźwiękiem charakterystycznego brzmienia gitary Greena. To świetna namiastka tego co działo się na koncertach grupy. Na koncertach numer ten trwał ponad kwadrans. A jeszcze dłużej (bo ponad 24 minuty) latał po scenie szalejący „Rattlesnake Shake”, ciężki blues rock pachnący pustynnym pyłem.

Peter Green mógł zdecydować się na ewolucję brzmienia zespołu, ale nie porzucił całkowicie bluesa. W „Show-Biz Blues” na dodatek ładnie pokazał swój talent gry na gitarze techniką slide. Akustyczna ballada „Altough The Sun Is Shinning” ujawnia kilka świetnych harmonii wokalnych, do tej pory nieobecnych w zespole, natomiast rytmiczny blues „Like Crying” wykonywany jest tylko na dwa głosy i dwie gitary przez Greena i Kirwana. Zamykający album „Before The Beginning” po raz kolejny ukazuje spokojny, wrażliwy styl rozwinięty przez Petera Greena z koronkowymi gitarami i powściągliwą perkusją.

Oryginalność „Then Play On” zawsze będzie robiła na mnie wrażenie i sprawi, że będę do niej wracał. Nie trzeba dodawać, że Green gra na gitarze przez cały album, dodając swój charakterystyczny ton. Niestety jest to ostatni z „podstawowych” albumów Fleetwood Mac, ponieważ po wydaniu płyty Green opuścił zespół. Jeremy Spencer pozostał jeszcze na jednym wydawnictwie „Kiln House”, ale wraz ze zmieniającymi się czasami i bluesowym fundamentem grupy odszedł z zespołu wraz z Kirwanem, a Fleetwood Mac po paru przejściowych albumach wyłonił się jako supergrupa popowa lat siedemdziesiątych.