MOBY GRAPE - Wow /1968/

1. The Place And The Time (Miller, Stevenson) - 2:06
2. Murder In My Heart For The Judge (Miller, Stevenson) - 2:56
3. Bitter Wind (Mosley) - 3:04
4. Can't Be So Bad (Miller, Stevenson) - 3:39
5. Just Like Gene Autry: A Foxtrot (Spence) - 3:02
6. He (Lewis) - 3:34
7. Motorcycle Irene (Spence) - 2:22
8. Three-Four (Miller, Spence) - 5:00
9. Funky-Tunk (Spence) - 2:09
10.Rose Colored Eyes (Mosley) - 3:59
11.Miller's Blues (Miller) - 5:12
12.Naked, If I Want To (Miller) - 0:46

*Peter Lewis - Rhythm Guitar, Vocals
*Bob Mosley - Bass, Vocals
*Jerry Miller - Lead Guitar, Vocals
*Skip Spence - Rhythm Guitar, Piano, Vocals
*Don Stevenson - Drums, Vocals

Jednym podoba się ekspresyjny, pełen garażowego wigoru debiutancki album „Moby Grape” innym bardziej urozmaicony, bogatszy w aranżach „Wow”. Mi bardziej podchodzi druga płyta tej amerykańskiej grupy, która powstała w 1966 roku w San Francisco z inicjatywy gitarzysty i wokalisty Petera Lewisa oraz basisty Boba Mosleya. Pozostałych członków Joela Hilla oraz Kenta Dunbara szybko zastąpili Skip Spence, Don Stevenson oraz Jerry Miller.

Podpisanie kontraktu płytowego z wytwórnią CBS wbrew pozorom doprowadziło do zaprzepaszczenia może wielkiej kariery zespołu. Przedstawiciele CBS wymyślili, że grupa będzie służyć jako obiekt doświadczalny w bezprecedensowej kampanii marketingowej, opartej na równoczesnym wydaniu pięciu singli zespołu. Co za dużo to nie zdrowo. 

Przypuszczalnie single wydawane w normalnych odstępach czasu mogłyby odnieść sukces, ponieważ ich muzyczna jakość była bez zarzutu. Niestety zespół nie mogąc sprostać oczekiwaniom szefów wytwórni, całkowicie zagubił się w atmosferze reklamowego zgiełku. 

I chociaż debiut okazał się bardzo trafną płytą ,kariera Moby Grape powoli chyliła się ku upadkowi. 

W 1968 roku wydana została druga płyta grupy zatytułowana „Wow” do której dołączono darmowy drugi koncertowy zestaw „Grape Jam”. Okładka płyty autorstwa Boba Cato, jest urzekającym collagem z wielką kiścią winogron na tle osiemnastowiecznej plażowej scenki rodzajowej. 

Płytę otwiera "The Place And The Time" można powiedzieć lekko w klimacie Beatlesowskiego "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band". Drugi utwór „Murder In My Hart For The Judge „ J.Millera to ostry , pełen ekspresji urozmaicony orkiestracją oraz efektami dźwiękowymi wręcz przebój,  który zresztą stał się po latach klasykiem. Kolejny utwór „Bitter Wind” wyróżnia się miłym wokalem B.Mosleya oraz zaskakująca częścią środkową bardzo pasującą do nurtu psychodelicznego rocka.

Moim faworytem na płycie jest utwór „Three-Four” piękny, wspaniały i do tego klasyk Moby Grape. Bluesowo psychodeliczna tonacja utworu połączona z niesamowitym wokalem zaskakuje jazzowym brzmieniem gitary przywodzącym na myśl styl W.Montgomerego. 

Natomiast kompozycja J.Millera „Can’t Be So Bad” oparta na porywającym gitarowym solo muzyka, przechodzi niespodziewanie z gwałtownego hard rocka w łagodny, łatwo wpadający refren , przypominający zbiorową wokalizę The Mamas & The Papas.

Co jeszcze mamy na tej płycie ?

‘Motorcycle Irene”  S.Spence’a przypomina nagrania z debiutanckiego albumu grupy natomiast  „Miller’s Blues”  jest świetnym bluesowym kawałkiem z ostrą drapieżną gitarą i niespokojnym wokalem. Rewelacja !

Niestety to był koniec tej kapeli. Po nagraniu trzeciego krążka S.Spence trapiony narkotykami opuścił kolegów a i reszta muzyków nie potrafiła już wznieść się na wyżyny i nagrać coś ciekawego.

Na szczęście pozostały nam dwie klasyczne pozycje grupy : garażowy debiut oraz bogatszy i bardziej urozmaicony „Wow”.

.