2. A House Is Not A Motel - 3:32
3. Andmoreagain - 3:20
4. The Daily Planet - 3:31
5. Old Man (Bryan MacLean) - 3:00
6. The Red Telephone - 4:47
7. Maybe The People Would Be The Times Or Between Clark And Hilldale - 3:34
8. Live And Let Live - 5:26
9. The Good Humor Man He Sees Everything Like This - 3:07
10.Bummer In The Summer - 2:23
11.You Set The Scene - 6:49
*Johnny Echols - Lead Guitar
*Bryan Mac Lean - Rhythm Guitar, Vocals
*Ken Forssi - Bass Guitar
*Michael Stuart - Drums, Percussion
„Forever Changes” grupy Love, to prawdziwe brzmienie Los
Angeles końca lat 60-tych, które nie jest ani rajem dla trippów, ani Królestwem
Jaszczurów, ale czyśćcem, w którym panuje paranoja i żal. Grupa będąc już
weteranem lokalnej sceny, uchwyciła miasto w całej jego skwarnej chwale.
Charyzmatyczny, czarnoskóry gitarzysta i wokalista Arthur Lee wytracił hippisów
i słoneczną zabawę a zamiast tego pokazał nam wojnę w Wietnamie, uzależnienie
przyjaciół od narkotyków i zagładę. Zamknięty w domu na wzgórzach Hollywood,
patrzył na miasto z góry i odczuwał dziwny strach. W końcu nabrał przekonania,
że zbliża się jego śmierć i że „Forever Changes” będzie jego ostatnią
wypowiedzią dla świata. Stał się więc perfekcjonistą, wyrażając całe swoje
nieszczęście, strach, winę i nadzieję nie tylko w mrocznych tekstach ale i w
samej muzyce, która czerpiąc z różnych źródeł i mając wydawałoby się łagodny
charakter, ma pewien w sobie niepokój. Ta płyta jest gąszczem poplątanych
wątków fabularnych, co widać w tekstach Lee. Czy słuchając tego niepokojącego
wołania o pomoc „Siedzę na wzgórzu, patrzę jak wszyscy ludzie umierają/ Po
drugiej stronie będę czuł się lepiej” możesz przejść obojętnie. Arthur śpiewa
te słowa na „The Red Telephone” a spokój w jego głosie, rzeczowość z jaką je wygłasza,
czyni je tym bardziej niepokojącymi. Instrumentalnie, album zbudowany jest z
akustycznego rdzenia gitarowych dźwięków z nakładkami instrumentów dętych
blaszanych, smyczków i orkiestrowego zgiełku. Lee współpracował z aranżerem
Davidem Angelem, spędzając kilka tygodni grając i śpiewając przewidziane partie
orkiestrowe dla swoich kompozycji. Rezultatem tego jest zróżnicowany album z
zawirowaniami w schematach rytmicznych, kolorystyce i lirycznej substancji.
Chociaż najwięcej materiału napisał Lee to otwierający płytę „Alone Again Or”
napisany został przez MacLeana. Zawiera on ładne hiszpańskie akustyczne i dęte
instrumenty, które wiją się pośród basowych wersów napędzanych przez Kena
Forssi. Inny wkład MacLeana w album, to folkowa piosenka „Old Man”, z
meksykańskimi wpływami i strategicznymi dęciakami. Jednak to numery Arthura
nadają pewien kształt muzyce, która jest zróżnicowana i logiczna, ale
podstępna. Pełno w niej ślepych uliczek, niezwykłych przejść i zakrętasów.
Tradycyjne struktury, które tak dobrze służyły grupie na dwóch poprzednich
krążkach zostały porzucone na rzecz bardziej okrężnych aranżacji.
Jak posłuchamy to nawet najbardziej bezpośrednie,
klarowne utwory niosą ze sobą poczucie niejasnego zagrożenia, jak chmury nad
morzem zwiastujące burzę. I oto chodziło Arthurowi.
„Maybe the People Would Be the Times Between Clark and
Hilldale” być może najbardziej chwytliwa piosenka na płycie, niestety pokazuje
w sposób widoczny pożegnanie muzyka z Los Angeles i publicznością. W jego
rezygnacji jest akceptacja, a może nawet ulga. Posłuchajcie jak Lee śpiewa
razem z solówką na trąbce, jego ekscytacja jest napędzana i napędzana przez
muzykę. To, że muzyka Love nie straciła nic ze swej siły, jest bez znaczenia.
Ona zyskała nową powagę, gdyż paranoja Lee, daleko od nieuzasadnionej, stała
się przerażająco łatwa do utożsamienia. Jednym z mocniejszym akcentów płyty
jest akustyczny rocker „A House Is Not a Motel” budujący się na brzmieniu
Kalifornii lat 60-tych aż do późniejszej eksplozji w cięższe elektryczne
dźwięki prowadzone przez gitarzystę Johnny’ego Echolsa. To niesamowite bogactwo
nut. Podnosząca na duchu ballada „Andmoreagain” jest jedną z najwspanialszych
piosenek, jakie kiedykolwiek usłyszycie. Jej piękno, podobnie jak całej płyty
polega na tym, że brzmi bardzo uroczo. Ale sprawy przybierają maniakalny obrót
w numerze „Live and Let Live”, w którym Lee początkowo sięga po pistolet, by
zestrzelić niebieskiego ptaka, po czym zmienia postać na Indianina, któremu
zaraz ukradną ziemię. Poczucie zagrożenia, otoczone jednostajnym biciem bębnów
i natarczywą gitarą nagle staje się wszechogarniające. Wokal brzmi jakby nie
miał nic do stracenia i zatrzaskuje się wokół wspaniałej solówki. Po opadnięciu
kurzu Lee z radością obserwuje karuzele i warkocze. Jest to trochę niepokojące,
a w tej aranżacji smyczkowej wręcz złowieszcze. Ale to początek spokoju, bo
utwór kończy się kakofonicznie, jak pobudka. Od obłąkanego i paranoika, Lee przechodzi
do lakonicznego proroka śpiewając: „Są ludzie noszący zmarszczki, którzy cię
wkręcą/ najlepiej głową w dół”. „Bummer In the Summer” to prawdziwie
folkowo-hardrockowa piosenka, podana przez wokalistę w pre-rapowym stylu.
Słucha jej się z przyjemnością i jest najszybszym numerem na płycie, którą
kończy najdłuższy przegląd, siedmiominutowy „You Set the Scene”. Wieloczęściowy
numer z partiami rogów, smyczkami i kontrastującą melodią dodatkowo popychany
jest przez Forssiego i Stuarta napędzających rytm w zwrotkach. To ścieżka,
którą podążali Beatlesi na „Revolverze”. Lee tych, którzy nie traktują życia
poważnie, oskarża i drażni: „Dla każdego, kto myśli, że życie to tylko gra/ czy
podoba ci się rola, którą grasz?”. Radzi, że „przyjdzie czas, by się przyłożyć”,
że „na każde radosne przywitanie przyjdzie pożegnanie” po czym podsumowuje, że „to
jest czas i życie, które przeżywam”. Jeśli brzmi to kaznodziejsko, w
rzeczywistości wcale takie nie jest. Po burzliwej narracji poprzednich utworów,
to jest jak słońce na twojej twarzy. Jest w nim ślad złowrogiego nastawienia,
mądrości pogodzonej przez doświadczenie, a nie wyuczonej przez powtarzane
praktyki. A końcowe „to już czas, czas, czas, czas…” zwycięża. Powstała jedna z
idealnych płyt pokolenia Wolnej Miłości i LSD i pomimo upływu lat nadal
słuchając jej przeżycia są ogromne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz