BRUCE PALMER - The Cycle Is Complete /1971/

1.  Alpha-Omega-Apocalypse

2.  Interlude

3.  Oxo

4.  Calm Before The Storm

Bruce Palmer

Ed Roth /organ/

Big Black /conga/

Chester Grill /violin/

Paul Lagos /drums/

Jeff Kaplan /piano/

Richard Aplan /oboe, flute/

Podstawą egzystencji jest podróż. Podróż w głąb swojego jestestwa, dążenie do otwarcia bram podświadomości dzięki którym możemy połączyć się z wielkim bytem kosmicznym.

To jest też podróż przed siebie. Jack Kerouac pokazał nam w swojej kultowej powieści „W Drodze”, że wystarczy tylko wyjść z domu i ruszyć przed siebie aby zacząć doznawać różnego splotu wrażeń oddziałujących na nasze strumienie świadomości. 

„Jakie masz plany wobec siebie? Bo ja wiem. Idę przed siebie. Załapuję się na życie.”

Bruce Palmer jest najbardziej znany z występów w grupie Buffalo Springfield. 

To właśnie on wraz z Neilem Youngiem wyruszył pewnego dnia z Kanady do Stanów aby odnaleźć Stephena Stillsa i razem rozpocząć granie. Niestety w związku z posiadaniem marihuany władze amerykańskie deportowały Palmera z powrotem do ojczyzny a, że był on niepokorną duszą to rozpoczął pracę nad solowym albumem. „The Cycle Is Complete” ujrzał światło dzienne w 1971 roku. Jak wspomina Palmer: ”Przyszliśmy do studia MGM i graliśmy ponad dwie godziny bez przerwy. To była spontaniczna muzyka, z której trudno potem było wybrać 35 minut na album.” 

Wśród muzyków znalazł się kumpel Palmera z młodzieńczego jeszcze zespołu The Mynah Birds, Rick Matthews /pod koniec lat 70-tych bardziej znany jako Rick James/ oraz odgrywający na płycie niebagatelną rolę muzycy Kaleidoscope – skrzypek Chester Grill, perkusista Paul Lagos, grający na flecie i oboju Richard Aplan oraz pianista Jeff Kaplan.

Muzyka składająca się na album „The Cycle Is Complete” to improwizowany jazz, folk, rock i psychodelia. To cztery utwory z których „Interlude” jest krótkim łącznikiem otwierającym kolejne drzwi stanów świadomości.

„Alpha-Omega-Apocalypse” to utwór otwierający tę płytę i zaczynający się od subtelnych akustycznych wstawek Palmera i Aplana powoli rozwijających się w stronę niekonwencjonalnego jammu. Podróż pozwalająca nam penetrować własny umysł z pomocą grającego na kongach Big Blacka. Doskonałą robotę wykonuje w tym numerze Grill i jego skrzypce, które czasem stanowią tylko tło a czasem doprowadzają naszą wędrówkę do drzwi – drzwi za którymi królują rożne stany podświadomości. 

Jak pisałem już krótkie „Interlude” jest łącznikiem. Tutaj na jazzowym podkładzie swobodną formę utworu  nadaje gra Kaplana na fortepianie. Nasza podróż trwa dalej. Trzeci utwór „Oxo” rozpoczyna współgranie Aplana i Grilla, które otwiera nam kolejne wrota. Tu już zaczynamy swobodnie płynąć ku nieograniczonej żadnymi konwenansami percepcji. I nie wiadomo kiedy przechodzimy te drzwi i w ostatnim numerze „Calm Before the Storm”  jesteśmy już w pełnym, błogim strumieniu, który płynie na nieograniczone przestrzenie kosmicznego bytu. Spokojna praca Palmera na akustycznej gitarze i pojawiające się w tle organowe pasaże doprowadzają nas do idyllicznego stanu zespolenia naszej jaźni z kosmicznym pyłem. Pyłem rozsypującym się na drobniutkie cząsteczki tworzące wszechświat naszej wędrówki. 

„Jakie masz plany wobec siebie? Bo ja wiem. Idę przed siebie. Załapuję się na życie.”