02. And Who But I Should Be (05':42")
03. Party Beat (04':05")
04. Won’t You Take My Place In The Queue (05':19")
05. Slow Down Driver (05':28")
06. The Daybreak (06':09")
07. Kragerne Vender (10':36")
*Peter Ingemann - bass, vocals
*Ken Gudman – drums
*Peer Frost – guitar
*Ken Gudman – drums
*Peer Frost – guitar
Uwaga!!! Jeśli lubisz
ciężkie psychodeliczno blues rockowe granie z ciekawymi improwizacjami to ta
płyta na długi czas znajdzie miejsce w Twoim odtwarzaczu.
Założony latem 1967 roku w Kopenhadze Young Flowers był
pierwszą kapelą z Danii ,która odbyła trasę po Kanadzie i Stanach
Zjednoczonych.
Zespół założył gitarzysta Jens Henryk Dahl występujący
wcześniej w grupie The Defenders a obok niego w Young Flowers grali: Peter
Ingemann oraz Ken Gudman.
Zadebiutowali singlem zatytułowanym „Like Birds/City of Friends” po którego
wydaniu z zespołu odszedł J.Dahl a na jego miejsce przyjęty został Peer Frost.
Pierwsza płyta nagrana w 1968 roku zawiera materiał napisany
do serialu telewizyjnego T.Weddinga i utrzymana jest w konwencji blues rocka z
lekką domieszką popu.
W kolejnym roku ukazał się drugi lp. zespołu pod tytułem
„No.2”.
Pierwszy utwór „You Upset My Baby” nawiązuje do debiutu.
Prosty blues rockowy kawałek może zwieść nas, że cała będzie taka płyta. Ale
nie dajmy się nabrać.
„And Who But I Should Be” zawiera ciężką muzykę ze
zmieniającym się tempem i masą efektów dźwiękowych. Mamy tutaj zastosowany
efekt fazowania/ pływający dźwięk/ a całość dopełnia zmienność nastrojów w
utworze.
Utwór „Calypso” trzeci na płycie pierwotnie był
optymistyczną piosenką ludową, ale zespół postanowił zrobić z niego
psychodelicznego bluesa i wyszło mu to bardzo zgrabnie.
Kolejne utwory utrzymane są w podobnym klimacie. „Won’t You
Take My Place In the Queue” oraz „Slow Down Driver” są jednym z najlepszych
przykładów grania hard bluesowego z naciskiem na hard. Ale jeszcze cięższym
klimatem do tego w powolnym tempie gdzie przykuwa uwagę sfuzzowana gitara i
niesamowite sola jest numer „The Daybreak”. Czysta rozkosz dla uszu przez sześć
minut.
Album kończy ponad 10 minutowy jam z zaproszonymi do
wspólnego grania muzykami: Bent Hessel Mann/sax.flute/, Lasse Lunderskov/gtr/,
Lars Bisgaard/voc/, Peter Thorup/gtr,voc/ oraz Niels Skousen/voc/.
„Kragerne Vender” w przeciwieństwie do reszty albumu jest
utworem bardziej jazzowym z elementami bluesa, utrzymany w ciężkim klimacie
przytłacza, zdusza jak ciężkie wiosenne chmury przed burzą po której nie zawsze wyjdzie słońce.
W 1970 roku zespół przestał istnieć a poszczególnych muzyków
możemy posłuchać w takich kapelach jak: Savage Rose czy Culpeper’s Orchard
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz