VANILLA FUDGE - Vanilla Fudge /1967/

01. "Ticket to Ride" (Lennon–McCartney) – 5:40
02. "People Get Ready" (Curtis Mayfield) – 6:30
03. "She's Not There" (Rod Argent) – 4:55
04. "Bang Bang" (Sonny Bono) – 5:20
05. "Illusions Of My Childhood - Part One" – 0:20
06. "You Keep Me Hangin' On" (Holland-Dozier-Holland) – 6:42
07. "Illusions Of My Childhood - Part Two" – 0:23
08. "Take Me For A Little While (Trade Martin) – 3:27
09. "Illusions Of My Childhood — Part Three – 0:23
10. "Eleanor Rigby" (Lennon–McCartney) - 8:10

♦ Carmine Appice - drums, vocals
♦ Tim Bogert - bass, vocals
♦ Vince Martell - guitar, vocals
♦ Mark Stein - lead vocals, keyboards

Wybrać na swój debiutancki krążek kompozycje innych artystów to trzeba mieć dużą odwagę i wyobraźnię artystyczną. Zaaranżować te covery tak aby zaintrygowały czy tez zachwyciły to trzeba samemu być niepospolitym artystą. I wreszcie nie bać się wybrać takie utwory , które  same sobie ustawiają już wysoką poprzeczkę.

Takim zbiorem nagrań zadebiutowała formacja z Nowego Jorku znana jako Vanilla Fudge.

Początki zespołu sięgają roku 1965.  M.Stein, V.Martell, T.Bogert oraz J.Brennan występowali razem w zespole The Pigeons wzorującym  się na grupie The /Young/ Rascals. Gdy w 1966 w trakcie prób mieli na warsztacie parę numerów z list przebojów okazało się, że J.Brennan nie może sobie poradzić z ich odgrywaniem i trzeba było poszukać bardziej sprawnego perkusisty. T.Bogert zaproponował C.Appice’a , którego grę słyszał w jakimś lokalnym klubie. W nowym składzie muzycy pracowali nad swoim stylem i po czasie zostali przedstawieni producentowi Shadow Mortonowi, który słynął z zamiłowania do melodramatycznego popu, sprawdzonego we współpracy z zespołem The Shangri-Las.

Pierwszy utwór który S.Morton usłyszał w wykonaniu Vanilla Fudge to przeróbka słynnego przeboju „You Keep Me Hangin’  On”  grupy wokalnej The Supremes. Zwolnione tempo, wyszukana gra na instrumentach, potężne brzmienie Hammonda doprowadzające prawie do Apokalipsy oraz niemal operowy wokal M.Steina zrobił z tej piosenki dzieło, które dotarło do dziesiątego miejsca na liście przebojów.

Debiutancki Lp. grupy ujrzał światło dzienne w 1967 roku.

Wszechobecne na płycie psychodeliczno-barokowe Hammondy połączone z ostrą hard rockową gitarą urozmaicone różnorodną dynamiką oraz bardzo swobodnym podejściem do oryginałów sprawiają ,że słuchamy zupełnie nowych numerów. 

Zagrane w bardzo wolnym tempie w atmosferze melancholii „Bang Bang” duetu Sonny & Cher czy stworzenie niemal operowej wersji przeboju C.Mayfielda  „People Get Ready” doprowadza Cię to stanu zaciekawienia – czym jeszcze zaatakują ? 

I nie zawiedziesz się ponieważ obok „You Keep Me Hangin’ On” mamy tutaj jeszcze obłędną wersję „Eleonor Rigby”. 

Ponad ośmiominutowy utwór rozpoczyna się szaleńczym, wręcz schizofrenicznym atakiem organ i perkusji by około trzeciej minuty przenieść nas w objęcia Afrodyty patetycznym wokalem a następnie za sprawą dynamicznego ataku budować nastrój powtarzając obłąkańczo bez końca słowa :”All the lonely people/ where do they all belong?”.

Zespół został okrzyknięty przez krytyków ogniwem łączącym psychodelicznego rocka z rodzącym się brzmieniem hard rockowym.

Po debiucie grupa nagrała jeszcze cztery płyty po czym rozpadła się. Bogert wraz z Appicem założyli hard rockowy Cactus a Stein współpracował z T.Bolinem i A.Cooperem.

W 1983 roku muzycy ponownie spotkali się w studio by nagrać po latach kolejny krążek.